Tarım, gerekli yararlı bitkileri yetiştirmek amacıyla toprak üzerinde yapılan çalışmaların bütünü demektir. Selçuklu ve Osmanlı buna ziraat demiştir. Arapça “muvaffakiyet, güç durumdan kurtulma” anlamlarına da gelen “felaha” kelimesinden türemiştir.
Anadolu toprakları yüzyıllardır Hitit, Selçuklu, Akkoyunlu ve Osmanlı gibi büyük imparatorluklara ev sahipliği yapmıştır. Kurulan tüm uygarlıklar Anadolu topraklarının bereketinden faydalanarak yüzyıllarca tarımla uğraşıp medeniyetlerini sürdürmüşlerdir. Bundan kaynaklı olarak Anadolu’da tarım ve toprağa büyük önem verilmiştir. Türkiye Cumhuriyeti döneminde de Anadolu toprakları tarım ve hayvancılıkla uğraşan insanlar için vatan olmayı sürdürmektedir.
Dünyanın geçirmiş olduğu ekonomik dönüşümlerle birlikte tarım sektörü Osmanlı’nın son döneminden itibaren yozlaşmaya başlamış, yaşanan savaşlar ve buna bağlı olarak artan vergiler çiftçinin sırtında yük olmuş ve Anadolu insanı toprağını terk etmeye başlamıştır.
1923 yılında gerçekleştirilen İzmir İktisat kongresinde ekonomik kalkınmanın yolu büyük ölçüde çizilmiş. Tarım sektörünün yeniden Anadolu topraklarında canlanması için gerekli adımlar bir bir atılmaya başlanmıştır. 1925 yılında köylünün sırtında yük olan Aşar vergisi kaldırılmış, Ankara’da Atatürk Çiftliği kurulmuş, Toprak Mahsulleri Ofisi açılmış, Destekleme Alımları gerçekleştirilmiş, Ziraat Bankası aracılığıyla çiftçiye kredi sağlanmış, Köy Enstitüleri aracılığıyla köylüye eğitim verilmiş, Toprak Reformuyla köylü topraklandırılmış dış alımlara da kısıtlamalar getirilmiş vb.tarım politikaları ile tarımla birlikte üreten bir ülke konumuna yeniden başlamıştır.Bu süreç cumhuriyet tarihinde 2.defa tekrarlanarak 1996-1997 yıllarında Refah-Yol iktidarı ile yeniden bir milletin ve ülkenin doğuşu olarak kabul edilebilir.İthalatın kısıtlanarak içeride üretimi destekleyen politikalar aşağıda anlatacağımız küresel ölçekteki projeleri de sekteye uğratmıştır.
Mehmet HARPUTLUOĞLU | UGSAM Araştırmacısı | Ocak 2018
Yazının tamamına ulaşmak için | Tıklayın
